๑ ๒ ๓ ๔  ๕ ๖ ๗ ๘ ๙ ๑๐ ๑๑ ๑๒ ๑๓ ๑๔ ๑๕ ๑๖ ๑๗ ๑๘ ๑๙ ๒๐ ๒๑ ๒๒ ๒๓ ๒๔ ๒๕ ๒๖ ๒๗ ๒๘ ๒๙ ๓๐ ๓๑ ๓๒ ๓๓ ๓๔ ๓๕ ๓๖ ๓๗ ๓๘ ๓๙ ๔๐ ๔๑ ๔๒ ๔๓                   คือพวกฉันสร้างอาหารได้เองที่ใบนี่แหละ   พอสร้างเสร็จก็ส่งไป เลี้ยงส่วนต่างๆ ของต้นไม้จึงทำให้ต้นไม้มีชีวิตอยู่ได้   ใบจึงถือ เสมือนเป็นโรงครัว ถ้าไม่มีใบก็จะไม่มีการสร้างอาหาร แล้วดูซิ ลูกหมาของเธอทำใบหักระเนระนาดหมด”           กล้วยยิ่งรู้สึกเสียใจมากขึ้นเมื่อได้ฟังคำอธิบาย จึงกล่าวคำ ขอโทษขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง พร้อมทั้งให้สัญญาว่าจะดูแลเจ้าบัว อย่างใกล้ชิด ไม่ให้ไปทำความเดือดร้อนแก่ใครๆอีก           ขณะที่กำลังคุยกันอยู่นั้นกล้วยก็หวนระลึกถึงคำบอกเล่าของ ต้นไม้ใหญ่เกี่ยวกับการปรุงอาหารได้ว่า ในการปรุงอาหารของใบ นั้นต้องใช้น้ำและแร่ธาตุ จึงอยากจะโอ้อวดความรู้ของตน กล้วยจึง กล่าวขึ้นว่า           “ฉันรู้ด้วยนะว่าเวลาเธอปรุงอาหาร เธอต้องใช้น้ำและแร่ธาตุ ซึ่งดูดซึมมาจากดิน” พอพูดจบก็ได้ยินเสียงชม           “เก่ง เก่ง”           “แต่เธอจะเก่งยิ่งไปกว่านี้อีกถ้าหากบอกฉันได้ว่า ฉันต้อง ใช้อะไรอีกในการปรุงอาหารนอกเหนือไปจากน้ำุ”           กล้วยได้แต่หัวเราะแหะๆ แล้วตอบว่า “ฉันรู้แค่นั้นเอง     ถ้าเธอจะช่วยบอกฉัน ฉันก็คงมีความรู้เพิ่มขึ้นอีก”           “บอกก็ได้ นอกจากน้ำและเกลือแร่แล้วในการปรุงอาหาร ยังต้องใช้ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ แสงแดด และสารสีเขียวที่ใบไม้ ซึ่งเรียกว่า คลอโรฟีลล์