๑๐
๑๑ ๑๒ ๑๓ ๑๔ ๑๕
๑๖ ๑๗ ๑๘ ๑๙ ๒๐
๒๑ ๒๒ ๒๓ ๒๔ ๒๕
๒๖ ๒๗ ๒๘ ๒๙ ๓๐
๓๑ ๓๒ ๓๓ ๓๔ ๓๕
๓๖ ๓๗ ๓๘ ๓๙ ๔๐
๔๑ ๔๒ ๔๓    
       
 

 


มะม่วงส่งเสียงดังท้วงว่า
          “อ้าว ต้นไม้ก็สูญพันธุ์หมดน่ะซิ ไม่รู้ว่าจะแพร่พันธุ์ได้อย่างไร”
กล้วยสวนขึ้นทันที
          “ไม่จริงกระมัง ฉันเห็นพ่อปลูกต้นไม้โดยไม่ต้องใช้เมล็ดเลย”
มะม่วงอธิบายอย่างใจเย็น
          “นั่นเป็นความสามารถของคนที่หาทางแพร่พันธุ์พืชด้วยวิธี
ต่างๆ เช่น ใช้การปักชำ การตอน การติดตา การต่อกิ่ง การทับกิ่ง
การทาบกิ่ง และเดี๋ยวนี้ยังแถมมีวิธีสมัยใหม่อื่นๆ อีก ฉันทึ่งใน
ความสามารถของคนจริง ๆ และรู้สึกชอบใจที่ช่วยให้ต้นไม้ไม่
สูญพันธุ์ แต่สำหรับพวกฉันเองต้องสร้างเมล็ดไว้ เพื่อว่าเวลาที่
เมล็ดตกลงไปในที่ที่เหมาะสม ก็จะสามารถงอกเป็นต้นใหม่ได้”
          “ฉันเข้าใจ   แต่เอ ฉันยังข้องใจที่หลังบ้านฉันมีกอไผ่ 
ตอนแรก ๆ กอนิดเดียว เดี๋ยวนี้ใหญ่ขึ้น ฉันว่ามันไม่ได้ใช้เมล็ดขยายพันธุ์แน่ 
ฉันไม่เคยเห็นเมล็ดมันเลย”
มะม่วงแก้ข้อข้องใจว่า “ต้นไผ่ขยายพันธุ์ด้วยการแตกหน่อ
ต้นกล้วยก็เหมือนกัน ส่วนอื่น ๆ ของพืช เช่น ใบ กิ่ง ต้น ราก
ใช้ขยายพันธุ์ได้เหมือนกันหากว่าพืชชนิดนั้นไม่มีเมล็ด หรือใช้
เมล็ดแล้วขยายพันธุ์ได้ไม่ดีเท่าใช้ส่วนอื่น ๆ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับชนิด
ของพืช”
          กล้วยรับฟังคำอธิบายด้วยสีหน้าและท่าทางแสดงความเข้าใจแล้ว 
จึงกล่าวคำขอบใจมะม่วงอีกครั้ง ก่อนจะชักชวนเจ้าบัวเดินทางต่อไป





 
กลับหน้าแรก