๑ ๒ ๓ ๔  ๕ ๖ ๗ ๘ ๙ ๑๐ ๑๑ ๑๒ ๑๓ ๑๔ ๑๕ ๑๖ ๑๗ ๑๘ ๑๙ ๒๐ ๒๑ ๒๒ ๒๓ ๒๔ ๒๕ ๒๖ ๒๗ ๒๘ ๒๙ ๓๐ ๓๑ ๓๒ ๓๓ ๓๔ ๓๕ ๓๖ ๓๗ ๓๘ ๓๙ ๔๐ ๔๑ ๔๒ ๔๓                   กล้วยได้ยินคำถาม จึงตอบว่า           “ใช่จ้ะ นี่ถ้ามะม่วงลูกนี้ไม่ตกลงมาเอง ฉันคงไม่ได้กินหรอก เพราะเมื่อตะกี้นี้ฉันปีนขึ้นไปเก็บแล้ว แต่เด็ดไม่ออก”           “ฝีมือฉันเองแหละ ฉันเองที่ทำให้ก้านมะม่วงเหนียวจนเธอ เด็ดไม่ออก”           “ทำไมล่ะ” กล้วยถามด้วยความสงสัย           “ก็เธอทำไม่ถูกนี่ เอาของของผู้อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต” กล้วยได้ยินดังนั้นจึงกล่าวคำขอโทษโดยให้เหตุผลว่ากำลังหิว มากจนลืมคิดถึงข้อนี้ไป           “ฉันเข้าใจว่าเธอกำลังหิว ฉันถึงปล่อยมะม่วงให้ตกลงมาให้ เธอกินลูกหนึ่งอย่างไรล่ะ” กล้วยค่อยยิ้มออกเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ขอบใจมากจ้ะ“ มะม่วงชวนคุยต่อไปอีกว่า “เธอชอยกินผลไม้ไหม“           “ชอบเป็นบางอย่าง บางอย่างก็ไม่ชอบ อย่างเช่นน้อยหน่า ไม่ชอบเลย เมล็ดมากกินลำบาก” กล้วยตอบ เสียงมะม่วงหัวเราะชอบใจในเหตุผลของกล้วยที่ไม่ชอบกิน น้อยหน่า           “เธอควรพยายามกินผลไม้ให้มาก ๆ เพราะผลไม้มีประโยชน์ ต่อร่างกาย ให้วิตามิน”           “ถ้าผลไม้ไม่มีเมล็ด ฉันคงชอบมากกว่านี้”