๑ ๒ ๓ ๔  ๕ ๖ ๗ ๘ ๙ ๑๐ ๑๑ ๑๒ ๑๓ ๑๔ ๑๕ ๑๖ ๑๗ ๑๘ ๑๙ ๒๐ ๒๑ ๒๒ ๒๓ ๒๔ ๒๕ ๒๖ ๒๗ ๒๘ ๒๙ ๓๐ ๓๑ ๓๒ ๓๓ ๓๔ ๓๕ ๓๖ ๓๗ ๓๘ ๓๙ ๔๐ ๔๑ ๔๒ ๔๓                                 หลังจากต้นแก้วพากล้วยออกจากโรงเรียนได้เพียงชั่วอึดใจ เดียว กล้วยก็รู้สึกเหมือนตนเองกระโดดตุ้บจากที่ใดที่หนึ่งลงมา ที่พื้นดิน จึงลืมตาขึ้น           “เอ๊ะ นี่ที่ไหนนะ แลดูคุ้น ๆ” กล้วยคิดในใจ เมื่อเหลียวไป รอบ ๆ ก็จำได้ว่าเป็นบ้านของตนเองจึงร้องขึ้นด้วยความดีใจ           “บัว เรามาถึงบ้านแล้ว ไชโย ดีใจไหม” กล้วยจับสองขา ของเจ้าบัวกระโดดไปรอบ ๆ ขณะนั้นก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไร หล่นลงมาที่พื้น กล้วยก้มลงดูจึงเห็นว่าเป็นช่อดอกแก้วสีแดงที่ เหี่ยวแห้งแล้วนั่นเอง กล้วยปล่อยเจ้าบัวแล้วก้มลงหยิบดอกแก้วช่อนั้น ถือไว้ หันไปมองต้นแก้วก็เห็นมันยืนต้นสงบนิ่งเต็มไปด้วยดอกสีขาว สะพรั่งเต็มต้นเหมือนที่เคยเห็นเป็นปรกติทุกวัน ในใจก็หวนนึกถึง เรื่องสนุก ๆ และตื่นเต้นที่ผ่านมา ทันใดนั้นกล้วยก็ได้ยินเสียงแม่เรียก           “กล้วย กล้วย กลับเข้าบ้านได้แล้วจ้ะ จะได้อาบน้ำเปลี่ยน เสื้อผ้าเตรียมตัวไว้รับพ่อ ประเดี๋ยวพ่อก็จะกลับมาแล้ว”           เสียงเรียกของแม่ทำให้กล้วยสะดุ้ง จึงพูดกับต้นแก้วขึ้นว่า           “ขอบใจเธอมากนะจ๊ะที่พาฉันไปเที่ยวเมืองต้นไม้ ฉันจะ ไม่มีวันลืมเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับฉันเลย จะรักษาสัญญาที่ว่าจะ ไม่เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง และจะไม่ลืมเธอเพื่อนที่แสนดีของฉันด้วย ฉัน ต้องไปละนะ สวัสดีจ้ะ” พอพูดจบกล้วยก็วิ่งกลับเข้าบ้าน โดยมีเจ้าบัววิ่งตามไปติด ๆ