๑ ๒ ๓ ๔  ๕ ๖ ๗ ๘ ๙ ๑๐ ๑๑ ๑๒ ๑๓ ๑๔ ๑๕ ๑๖ ๑๗ ๑๘ ๑๙ ๒๐ ๒๑ ๒๒ ๒๓ ๒๔ ๒๕ ๒๖ ๒๗ ๒๘ ๒๙ ๓๐ ๓๑ ๓๒ ๓๓ ๓๔ ๓๕ ๓๖ ๓๗ ๓๘ ๓๙ ๔๐ ๔๑ ๔๒ ๔๓                           “บัว...บัว....” กล้วยตะโกนเรียก ต้นแก้วถามกล้วยว่า “ในบ้านนี้มีบัวด้วยหรือ ฉันไม่เคยเห็น เลยว่าบ้านนี้มีบ่อหรือสระที่ไหนที่จะปลูกบัวได้”           กล้วยหัวเราะคิกๆ พร้อมกับบอกว่า “บัวเป็นชื่อลูกหมาของ ฉัน ไม่ใช่ต้นไม้”           “แหม ทั้งคนทั้งสุนัขบ้านนี้เอาชื่อของพวกฉันไปเป็นชื่อ หมดเลย” ต้นแก้วตัดพ้อ           “เธอหวงชื่อด้วยหรือ” กล้วยถาม           “ไม่ได้หวงหรอกจ๊ะ แต่อยากให้คนคิดถึงพวกฉันสักนิดว่า พวกฉันให้ ประโยชน์แก่คนมากมายเหลือเกิน คนจึงควรเอาใจใส่ดูแลพวกฉันตาม สมควร ไม่ปล่อยปละละเลยให้เป็นไปตามยถากรรม           “โถ อย่าน้อยใจไปเลย ถึงใครเขาไม่ดูแลเธอก็ยังมีฉันคนหนึ่งละที่ยัง ห่วงใยเธออยู่เสมอ“ กล้วยปลอบต้นแก้ว            “ดีซิจ๊ะ การคุยกับต้นไม้จะช่วยให้ต้นไม้มีชีวิตชีวาขึ้นได้เช่นเดียวกับที่ เธอรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นเมื่อเธอได้คุยกับเพื่อน แต่ฉันจะคุยกับเธอทุกวันไม่ได้ หรอก เป็นการผิดธรรมชาติ ที่ฉันพูดกับเธอวันนี้ก็เพราะอยากให้รางวัลเด็กที่ รักฉันและฉันก็รักเขาเท่านั้นเอง“           “เธอหมายถึงฉันหรือ“ กล้วยถามด้วยความตื่นเต้น