๑ ๒ ๓ ๔  ๕ ๖ ๗ ๘ ๙ ๑๐ ๑๑ ๑๒ ๑๓ ๑๔ ๑๕ ๑๖ ๑๗ ๑๘ ๑๙ ๒๐ ๒๑ ๒๒ ๒๓ ๒๔ ๒๕ ๒๖ ๒๗ ๒๘ ๒๙ ๓๐ ๓๑ ๓๒ ๓๓ ๓๔ ๓๕ ๓๖ ๓๗ ๓๘ ๓๙ ๔๐ ๔๑ ๔๒ ๔๓                     “แต่อย่าลืมนะว่าข้าสามารถทำให้เจ้ากลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย พอที่ข้าจะดูดซึมเจ้าเข้าไปได้ แต่ไม่ต้องตกใจไปหรอก ข้าไม่คิด จะทำเพราะข้าชักจะชอบใจในความเป็นคนช่างคิดของเจ้า”           “เจ้าเป็นใคร มาจากไหนล่ะ แล้วกำลังจะไปไหน” รากไม้ใหญ่ ถามด้วยเสียงเป็นมิตร           “ฉันมาท่องเที่ยวเมืองของท่าน เพราะฉันอยากรู้จักพวกท่าน ให้ดีขึ้น ตอนนี้ฉันรู้จักรากมากมายหลายอย่าง รากแก้ว รากฝอย รากหัว ฉันรู้จักหมดแล้ว ฉันกำลังอยากไปเที่ยวที่อื่นบ้าง แต่ฉัน ไม่รู้จะหาทางออกไปจากใต้ดินนี่ได้อย่างไร” กล้วยตอบ แล้วจึง ถือโอกาสถามว่า “ท่านพอมีทางจะช่วยเหลือฉันได้ไหม”           รากไม้ใหญ่หยุดคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่ง แล้วจึงตอบว่า           “ทางออกน่ะพอจะมี นั้นคือเจ้าต้องยอมเป็นอาหารของข้า” กล้วยละล่ำละลักด้วยความตกใจ “ไหน ท่านบอกว่าจะไม่กิน ฉันแล้วอย่างไรล่ะ”           รากไม้ใหญ่ตอบอย่างอารมณ์ดี “ใจเย็นๆ ข้าไม่ได้บอกว่า ข้าจะกินเจ้านี่นา ข้าบอกว่าให้เจ้ายอมเป็นอาหารของข้า เพราะถ้า เจ้ายอมเป็นอาหารของข้า เมื่อข้าดูดซึมเจ้าเข้าไปแล้วข้าก็จะส่งเจ้า ผ่านไปตามลำต้นเหมือนอย่างอาหารอื่นๆ แล้วก็ส่งต่อไปที่ใบซึ่ง มีรูอยู่เยอะแยะ เจ้าก็ออกไปทางนั้นได้”           “เจ้าจะตกลงใจอย่างไรก็ว่ามา ข้าช่วยเจ้าได้แต่นี้แหละ รีบ ตัดสินใจเร็วๆ”