๑ ๒ ๓ ๔  ๕ ๖ ๗ ๘ ๙ ๑๐ ๑๑ ๑๒ ๑๓ ๑๔ ๑๕ ๑๖ ๑๗ ๑๘ ๑๙ ๒๐ ๒๑ ๒๒ ๒๓ ๒๔ ๒๕ ๒๖ ๒๗ ๒๘ ๒๙ ๓๐ ๓๑ ๓๒ ๓๓ ๓๔ ๓๕ ๓๖ ๓๗ ๓๘ ๓๙ ๔๐ ๔๑ ๔๒ ๔๓                     จากทางกว้าง ๆ แล้วค่อยแคบลง ๆ จนในที่สุดก็รู้สึกตัว ว่ากระเด็น หลุดออกมาจากอะไรสักอย่างหนึ่ง แล้วตัวเองก็ค่อยๆ ขยายใหญ่ ขึ้น ๆ จนโตเท่าเดิม หล่นตุ้บลงมาที่พื้นดิน ทำให้กล้วย และบัวกระเด็นไปคนละทาง พอกล้วยลุกขึ้นนั่งได้ก็เรียกเจ้าบัว มากอด           “เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าบัว เจ็บที่ไหนหรือเปล่าเราออกมา จาก ใต้ดินได้แล้วนะ” กล้วยยืนขึ้นและหันมองไปรอบๆ เห็นต้นไม้ น้อยใหญ่           “เอ เราออกมาจากต้นไม้ไหนนะ อยากรู้จริง จะได้ขอบใจ ได้ถูกต้อง” กล้วยรำพึงเบาๆ พอพูดจบกล้วยก็ได้ยินเสียงคุ้นๆ พูดมาว่า           “ข้าเองแหละ ทำเป็นจำไม่ได้”           “ท่านเองหรือ ขอบใจมากที่ช่วยให้ฉันออกมาจากใต้ดิน ฉันจำท่านไม่ได้หรอก เพราะฉันเพิ่งเคยเห็นท่านเป็นครั้งแรก ตอนที่พบกันใต้ดินฉันเห็นแต่รากเท่านั้น ตอนนี้ฉันเพิ่งได้มีโอกาส เห็นลำต้นที่แข็งแรงเป็นสง่า แล้วก็มีกิ่งก้านสาขาแตกออกไปเป็น รูปทรงที่สวยงามมากของท่าน” กล้วยเอ่ยขึ้นด้วยความจริงใจ ต้นไม้ใหญ่ได้ทีจึงกล่าวเชิงโอ้อวดว่า         “ข้ามีความภูมิใจในตัวข้าเองมากที่ข้าได้ทำหน้าที่ของข้า ได้ อย่างสมบูรณ์ คือ ช่วยชูกิ่งก้านสาขาให้แผ่ขยายออกไป ทำให้ ต้นไม้ ต้นนี้แลดูเด่นเป็นสง่า เจ้าดูลำต้นของต้นไม้อื่น ๆ ซิ ข้าว่าเขา ทำหน้าที่ ไม่ได้ดีอย่างข้าหรอกจริงไหม”