๑๐
๑๑ ๑๒ ๑๓ ๑๔ ๑๕
๑๖ ๑๗ ๑๘ ๑๙ ๒๐
๒๑ ๒๒ ๒๓ ๒๔ ๒๕
๒๖ ๒๗ ๒๘ ๒๙ ๓๐
๓๑ ๓๒ ๓๓ ๓๔ ๓๕
๓๖ ๓๗ ๓๘ ๓๙ ๔๐
๔๑ ๔๒ ๔๓    
       
 

 

      เย็นวันหนึ่งหลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว
กล้วยออกไปวิ่งเล่นหน้าบ้านกับเจ้าบัวลูกหมาตัวโปรด ทันใดนั้นกล้วยก็ได้ยินเสียงเรียกเบาๆ
       “กล้วยจ๊ะ กล้วยจ๋า”   กล้วยหันไปรอบๆ เพื่อหาว่าใครเรียก
ก็ไม่เห็นมีใครอยู่ในบริเวณนั้น
       “กล้วยจ๊ะ กล้วยจ๋า”   กล้วยได้ยินเสียงเรียกอีกเป็นครั้งที่สอง
       “มองหาใครอยู่จ๊ะ ฉันกำลังพูดกับเธออยู่ตรงนี้ ทำไมไม่
หันหน้ามาพูดกับฉันล่ะ”
       “เอ๊ะ ไม่เห็นมีใครเลยนอกจากต้นแก้วต้นนี้”   กล้วยรำพึงเบาๆ
       “ก็ใช่นะสิ ฉันนี่แหละ คือ ต้นแก้ว”
       “ฉันไม่เชื่อหรอก ต้องมีใครกำลังหลอกฉันอยู่แน่ๆ ต้นแก้ว
พูดไม่ได้นี่นา” กล้วยร้องขึ้น
       “
เชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจเธอ แต่ฉันก็กำลังพูดอยู่กับเธอจริงๆ ฉันไม่เคยพูดกับใครเลยนะแต่ที่ฉันพูดกับเธอก็เพราะฉันเห็นว่าเธอ
เป็นเด็กดี เป็นที่รักของพ่อ แม่ ครู และ เพื่อนๆ และที่สำคัญก็คือ
เธอรักฉัน“
ต้นแก้วบอก
       “
 เธอรู้ได้อย่างไรว่าฉันรักเธอ ขี้ตู่นะซี“  กล้วยพูด
       “ก็...เธอแอบมาจูบฉันบ่อยๆไม่ใช่หรือ“ต้นแก้วเอ่ยขึ้นด้วย
น้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
      
      
      
      


 
กลับหน้าแรก