๑ ๒ ๓ ๔  ๕ ๖ ๗ ๘ ๙ ๑๐ ๑๑ ๑๒ ๑๓ ๑๔ ๑๕ ๑๖ ๑๗ ๑๘ ๑๙ ๒๐ ๒๑ ๒๒ ๒๓ ๒๔ ๒๕ ๒๖ ๒๗ ๒๘ ๒๙ ๓๐ ๓๑ ๓๒ ๓๓ ๓๔ ๓๕ ๓๖ ๓๗ ๓๘ ๓๙ ๔๐ ๔๑ ๔๒ ๔๓                      กล้วยยิ้มอย่างอายๆ แล้วกล่าวว่า ”เอาละๆ ฉันยอมรับว่าฉันรักเธอ เพราะเธอมีดอกสวยแล้วก็หอมด้วย แม่ก็รักเธอด้วยเหมือนกัน ฉันจึงชอบเก็บ ไปให้แม่”          พอกล้วยพูดจบ ต้นแก้วรีบพูดต่อทันทีว่า “นี่แหละเป็น ความดีอย่างหนึ่งของเธอ เด็กบางคนไม่น่ารักอย่างเธอเลย เห็น ดอกไม้ที่ไหนต้องเด็ด เด็ดแล้วโยนทิ้งไป การกระทำแบบนี้นอกจาก จะทำให้สกปรกแล้วยังทำให้คนอื่นอดได้ชื่นชมความงามของ ดอกไม้อีกด้วย สถานที่บางแห่งถึงกับต้องปิดป้ายไว้เลยว่า ห้าม เด็ดดอกไม้”           “อ้าว ฉันเด็ดดอกไม้เหมือนกัน ทำไมเธอยังชมฉันว่าเป็น เด็กดีอีกล่ะ” กล้วยร้องอุทาน           “ เพราะเธอไม่ได้เด็ดเอาไปทิ้ง เธอเอาไปให้แม่ แสดงถึงความมีน้ำใจของ เธอ นี่แหละเป็นประโยชน์อย่างหนึ่งของต้นไม้คือให้ดอกสวยๆ เอาไว้ให้คนนำ ไปใช้ในโอกาสต่างๆ เอาไปใช้แสดงความรักบ้าง แสดงความยินดีบ้าง แสดง ความเห็นใจบ้าง หรือเอาไปทำอะไรอื่นๆ ได้อีกหลายอย่าง อีกอย่างหนึ่งก็คือ เธอมีสิทธิ์ที่จะเด็ดได้ เพราะเป็นดอกไม้ในบ้านของเธอเอง ถ้าเป็นของสาธารณะ เธอคงไม่เด็ดใช่ไหม“ ต้นแก้วถาม “ไม่เด็ดหรอก“ กล้วยตอบแล้วมองไปรอบๆ และพึมพำว่า           “เอ นี่เจ้าบัวไปไหนนะ“