|
|
กล้วยมีความรู้สึกว่าหนทางที่ตนเองและบัวกำลังเดินอยู่
แคบลงๆ ทำให้รู้สึกอึกอัดจนหายใจไม่ค่อยออก กล้วยเริ่มรู้สึก
กลัวและตกใจจึงหันกลับแล้ววิ่งออกมาทางเดิมโดยมีเจ้าบัววิ่งไล่
ตามมาติดๆ แต่หนทางดูเหมือนไกลแสนไกลจนไม่มีที่สิ้นสุด จน
กล้วยเริ่มรู้สึกอ่อนแรงลงๆ เจ้าบัวก็เช่นเดียวกัน ทั้งคู่เริ่มวิ่ง
ช้าลงๆ ในที่สุดทั้งคู่ก็มาหยุดยืนหอบอยู่ใกล้ๆ รากไม้ใหญ่ ขณะที่
กล้วยและเจ้าบัวกำลังจะหมดแรงล้มลงตรงนั้น กล้วยก็ได้ยินเสียง
หัวเราะกึกก้อง ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ แล้วได้ยินเสียงพูดว่า
เจ้าเด็กน้อยเอ๋ย
เจ้ากำลังจะวิ่งไปไหนกัน มาให้ข้ากินเสียดีๆ
ข้ากำลังหิวเหลือเกินแล้ว วันนี้ข้ายังไม่ได้กินอะไรเลย
กล้วยตกใจเป็นอันมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น
ในใจก็พยายาม
คิดหาทางเอาตัวรอด
ท่านกินฉันไม่ได้หรอก
ท่านไม่มีปากนี่ ท่านต้องกินอาหาร
ด้วยการดูดซึม ฉันและเจ้าบัวตัวโตเกินกว่าที่ท่านจะดูดซึมเรา
ทั้งสองเข้าไปทางรากของท่านได้ กล้วยพยายามอธิบายเหตุผล
เท่าที่คิดออกในขณะนั้น ซึ่งเป็นการบังเอิญเหลือเกินที่เหตุผลนั้น
เป็นที่ถูกใจของรากไม้ใหญ่
เหตุผลดี
รากไม้ใหญ่พูดด้วยความชอบใจ |
|
|
|